Dictionar

imutabil, -ă

Parte de vorbire:  adj.  
Etimologie: (engl. immutable, lat. immutabilis)

1. care nu se schimbă; care nu este supus schimbării, vorbind despre lucruri eterne; imuabil.
2. (antonim) mutabil.
 

imutabilitate

Parte de vorbire:  s.f.  
Etimologie: (fr. immutabilité, lat. immutabilitas)

1. caracterul a ceea ce nu se poate schimba, calitatea a ceea ce este imutabil; permanență, fixitate, imuabilitate.
2. (anton.) mutabilitate.
 

imuabil, -ă

Parte de vorbire:  adj.  
Etimologie: (fr. immuable)

1. care nu se schimbă niciodată; constant, permanent, etern; imutabil.
 

imuabilitate

Parte de vorbire:  s.  
Etimologie: (fr. immuabilité)

1. însușirea a ceea ce este imuabil; permanență, fixitate; imutabilitate.
 

imutabilitate

Parte de vorbire:  s.f.  
Etimologie: (fr. immutabilité, lat. immutabilitas)

1. caracterul a ceea ce nu se poate schimba, calitatea a ceea ce este imutabil; permanență, fixitate, imuabilitate.
2. (anton.) mutabilitate.
 

mutabilitate

Parte de vorbire:  s.f.  
Etimologie: (fr. mutabilité, lat. mutabilitas)

1. caracterul a ceea ce este supus schimbării, însușirea de a fi mutabil; instabilitate.
2. (biol.) proprietate a materiei vii de a suferi mutații.
3. (anton.) imutabilitate.