Dictionar

conciliant, -ă

Parte de vorbire:  adj.  
Etimologie: (fr. conciliant)

1. care se lasă ușor înduplecat; împăciuitor.
 

reconciliator, -oare

Parte de vorbire:  adj., s. m. f.  
Etimologie: (fr. réconciliateur)

1. (cel) care reconciliază; reconciliant.
 

transigent, -ă

Parte de vorbire:  adj.  
Etimologie: (lat. transigens, după fr. transigeant)

1. care cedează ușor, face concesii, compromisuri; conciliant.
 

acomodant, -ă

Parte de vorbire:  adj.  
Etimologie: (fr. accommodant)

1. care demonstrează un spirit conciliant.