OK
X
dizarmonie
Parte de vorbire:
s.f.
Etimologie: (fr. dysharmonie)
1.
lipsă
de
armonie,
discordanță.
2.
(psihiatr.)
tip
de
personalitate
caracterizat
printr-un
dezechilibru
net,
cu
dificultăți
de
adaptare.
dizarmonic, -ă
Parte de vorbire:
adj.
Etimologie: (fr. dysharmonique, it. disarmonico)
1.
(muz.)
lipsit
de
armonie.
2.
(despre
o
sală)
lipsită
de
rezonanță,
cu
rezonanță
proastă.
3.
care
prezintă
dizarmonie
(2).
4.
(fig.)
discordant,
neplăcut.
inarmonie
Parte de vorbire:
s.f.
Etimologie: (fr. inharmonie)
1.
lipsa
de
concordanță
sau
armonie;
dezarmonie,
dizarmonie.
2.
(antonim)
armonie.